اسمٍ هُوَ لَكَ سَمَّيتَ بِهِ نَفسَكَ او انزَلتَهُ فى كِتابِكَ او عَلَّمتَهُ احَداً مِن خَلقِكَ اوِ استَاثَرت بِهِ فى عِلمِ الغَيبِ عِندَكَ، ان تَجعَلَ القُرآنَ رَبيعَ قَلبى وَ نُورَ صَدرى وَ ذَهابَ هَمّى وَ جَلاءَ حُزنى، قالَ رسولُ اللهِ (ص): ما قالَهُنَّ مَهمُومٌ قَطُّ الّا اذهَبَ اللهُ هَمَّهُ وَ ابدَلَهُ بِهَمِّهِ فَرَحاً قالوا يا رسول الله افَلا نَتَعلَّمُهُنَّ؟

قالَ: بَل فَتَعَلَّمُوهُنَّ وَ عَلِّمُوهُنَّ» [1]

يعنى: اگر بكسى غم و حزنى رسيده بگويد: خداوندا من بنده تو و فرزند بنده تو و فرزند كنيزت در قبضه قدرتت هستم، در نهايت ناتوانى در دست توانمند توام، قضاء تو درباره من عدل است، و حكم تو نافذ است از تو مسئلت مى‌كنم بهر اسمى كه آن براى تست و خود را بدان ناميده‌اى يا در كتابت نازل فرموده‌اى يا بكسى از خلقت آموخته‌اى يا در علم غيب نزد خويش بدان مستأثر گرديده‌اى، قرآن را بهار قلبم و نور صدرم و زوال هممّ و جلاء حزنم گردان، پس آن بزرگوار فرمودند: هيچ مهمومى اين كلمات را نگفت مگر آنكه خداوند متعال همّ او را زدود و عوض اندوه به وى شادمانى ارزانى داشت عرض كردند: يا رسول الله آيا آن را ياد گرفته و حفظ كنيم؟

فرمودند: بلى ياد بگيريد و ياد بدهيد.

ب-- راى اطلاع بيشت-- ر و دستيابى بروايات بيشتر در اين باب مى‌توانيد، باخبار و آثارى كه در ذيل آيه:

«قالَ الَّذِي عِنْدَهُ عِلْمٌ مِنَ الْكِتابِ أَنَا آتِيكَ بِهِ قَبْلَ أَنْ يَرْتَدَّ إِلَيْكَ طَرْفُكَ» سوره النّمل آيه 40 مراجعه فرمائيد و در رواياتى هم اسم مستأثر بتعبيرى ديگر بغير لفظ «استيثار آمده و آنچه كه در زيارت آل ياسين آمده بود از اين قبيل است كه نقل كرديم.»

[1]. الاسماء و الصّفات، ص 6 و 7.