عشقت اندر دل ويرانه ما منزل كرد

آشنا آمد و بيگانه مرا زين دل كرد

لبِ چون غنچه گل باز كُن و فاش بگو

سِرّ آن نقطه كه كار من و دل مشكل كرد

ياد روى تو غم هر دوجهان از دل برد

صُبح امّيد همه ظلمت شب باطل كرد

جان من گر تو مرا حاصلى از عُمر عزيز

ثمر عُمر جز اين نيست كه دل حاصل كرد

آشنا گر تويى از جور رقيبم غم نيست‌

روى نيكوى تو هر غم ز دلم زائل كرد

نرود از سر كوى تو چو «هندى» هرگز

آن مُسافر كه در اين وادى جان منزل كرد