با عشق رُخت خليل را نارى نيست‌

جوياى تو با فرشته‌اش كارى نيست‌

روى تو كعبه دلِ عُشّاقِ زنده است‌

دلْ‌مُرده آنكه طىّ طريق حجاز كرد

بسترم بر در ميخانه فكن تا ساقى‌

ساغرى آرد و دردم همه درمان سازد

كاش از حلقه زُلفت گرهى وامى‌شد

تا چو من، زاهدِ دل‌گُمشده، رُسوا مى‌شد