تكرار مكرّرات
به آخر كلام رسيديم[5]
اى وازده ترّهات بس كُن
تكرار مُكرّرات بس كُن
بربند زبان ياوهگوئى
بشكن قلم و دوات بس كُن
اى عاشق شهرت اى دغلباز
بس كُن تو خزعبلات بس كُن
گُفتار تو از براى دنيا است
پيگيرى مُهملات بس كُن
بردار تو دست از سرِ ما
و سلام بر بندگان خُداوند كه بىنام و نشانند اوليائى تحت قبايى لا يعرفهم غيرى
[5] چون حضرت امام قدّس سرّه اين اشعار را در دفترچههاى گوناگون و در حاشيه نامهها و گاهى در روزنامه نوشتهاند، لذا اين جمله در پايان يك جلد از دفترها نوشته شده است.