تاراج كرد روى گُلشن هستى مرا

افزود چشم مى‌زده‌اش مستى مرا

افروخت آتشى به روانم ز غمزه‌اش‌

بر باد داد سركشى و پستى مرا

افشاند زلف خم‌خم و چين‌چين خويش را

خم كرد قامت من و تردستى مرا

آن دم كه با صراحى مى سوى من دويد

بركند هستى من و سرمستى مرا