اى ازليّت به تربت تو مُخمّر

وى ابديّت به طلعت تو مُقرّر

آيت رحمت ز جلوه تو هويدا

رايَتِ قدرت در آستينِ تو مُضْمَر

جودت همْ- بسترا به فيض مقدس‌

لطفت همْ- بالشا به صدرِ مُصَدّر

عِصْمتِ تو تا كشيد پرده به اجسام‌

عالَم اجسام گردد عالَم ديگر

جلوه تو نور ايزدى را مَجْلى‌

عصمتِ تو سرّ مُختفى را مَظهر

گويم واجب تو را نه آنَتْ رُتبت‌

خوانم ممكن تو را ز مُمكِن برتر

ممكن اندر لباسِ واجب پيدا

واجبى اندر رداى امكان مَظْهر

ممكن امّا چه ممكن، علّتِ امكان‌

واجب امّا شعاعِ خالقِ اكبر