آن كس كه رخش نديد خفاش بود

خورشيد، فروغ رُخ زيباش بود

سرّ است و هرآنچه هست اندر دو جهان‌

از جلوه نور روى او فاش بود

تا دوست بود تو را گزندى نبود

تا اوست غبار چون و چندى نبود

بگذار هرآنچه هست و او را بگزين‌

نيكوتر از اين دو حرف پندى نبود