پريشان‌حالى و درماندگىّ ما نمى‌دانى‌

خطاكارىّ ما را فاش بى‌پروا نمى‌دانى‌

به مستى كاروان عاشقان رفتند از اين منزل‌

بُرون رفتند از «لا» جانب «الّا» نمى‌دانى‌

تُهيدستىّ و ظالم‌پيشگىّ ما نمى‌بينى‌

سبُك‌بارىّ عاشق‌پيشه والا نمى‌دانى‌

بُرون رفتند از خود تا كه دريابند دلبر را

تو در كُنج قفس منزلگه عنقا نمى‌دانى‌

ز جا برخيز و بشكن اين قفس بگشاى غل‌ها را

تو منزلگاه آدم را وراء «لا» نمى‌دانى‌

نبُردى حاصلى از عُمر، جز دعواى بى‌حاصل‌

تو گويى آدميّت را جُز اين دعوا نمى‌دانى‌