در لقاى رُخش اى پير مرا يارى كُن‌

دستگيرى كُن و پيرى كُن و غمخوارى كُن‌

از سر كوى تو مأيوس نگردم هرگز

غم‌زده‌اى! غم‌زدگان را تو مددكارى كُن‌

هله! با جُرعه‌اى از باده ميخانه خويش‌

هوشم از سر ببر آماده هُشيارى كُن‌

گر به لطفم ننوازى و پناهم ندهى‌

عشوه كُن، ناز كُن آغاز ستمكارى كُن‌

عاشقم، عاشقم افتاده و بيمار توام‌

لطف كُن لطف، ز بيمار پرستارى كُن‌

تو و سجّاده خويش و من و پيمانه خويش‌

با من باده زده هرچه به دلدارى كُن‌

گر نخواهى ز سر لُطف نوازى ما را

از در قهر بُرون آى و دل‌آزارى كُن‌