اكنون كه در ميكده بسته است برويم‌

بهتر كه غم خويش به خمّار بگويم‌

من كُشته آن ساقى و پيمانه عشقم‌

من عاشِق دلداده آن روى نكويم‌

پروانه‌صفت در برِ آن شمع بسوزم‌

مجنونم و در راه جنون باديه پويم‌

راز دل غم‌ديده خود را به كه گويم‌

من تشنه جام مى از آن كُهنه سبويم‌

بردار كتاب از برم و جام مى آور

تا آنچه كه در جمع كُتب نيست بجويم‌

از پيچ‌وخم عِلم و خرد رخت ببندم‌

تا بار دهد يار به پيچ‌وخم مويم‌