سر خم باد سلامت كه به من راه نمود

ساقى باده بكف جان من آگاه نمود

خادم درگه ميخانه عشاق شدم‌

عاشق مست مرا خادم درگاه نمود

سر و جانم به فداى صنم باده‌فروش‌

كه به يك جُرعه مرا خسرو جم‌جاه نمود

ماه رُخسار فروزنده‌ات اى مايه عيش‌

بى‌نيازم به خُدا از خور و از ماه نمود

برگ سبزى ز گُلستان رُخت بخشودى‌

فارغم از همه فردوسى‌[2] گمراه نمود

با كه گويم غم آن عاشق دلباخته را

كه همه راز خود اندر شِكم چاه نمود