بگُشاى در، كه يار ز خُم نوش جان كُند

راز درون خويش ز مستى، عيان كند

با دوستان بگو كه به ميخانه رو كنند

تا يار از خمارى خود، داستان كند

بردار پرده از دل غم‌ديده‌ات كه دوست‌

اشك روانِ خويش ز دامن روان كند

با گل بگو كه چهره گشايد به بوستان‌

تا طير قُدس، رازِ نهان را بيان كند

جامى بيار بر در درويش بينوا

تا رازِ دلْ عيانْ برِ پير و جوان كند

بلبل به باغ ناله كند، همچو عاشقان‌

گويى كه ياد از غم فصل خزان كند

بگذار دردمندِ فراقِ رُخ نگار

از درد خويش ناله و آه و فغان كند