1. دكتر جواد حجت (1288- 1368 ش) از شاگردان فلسفه و عرفان امام خمينى (س)، در همدان در خانواده اهل علم چشم به جهان گشود. پدرش آيت اللَّه ميرزا محمد جولانى همدانى از علماى همدان بود. وى داراى استعداد فوق‌العاده‌اى بود و در سال‌هاى اوليه تأسيس حوزه علميه قم، به آنجا سفر كرد و از محضر علماى بزرگى همچون آيت اللَّه العظمى حائرى يزدى، محمدتقى خوانسارى، محمد حجت همدانى، محمدرضا اصفهانى بهره برد.

مدت ده سال در دروس فلسفه و عرفان امام خمينى (س) شركت كرد و در سال 1314 ش موفق به كسب اجازه‌نامه‌اى همانند اجازه اجتهاد، در عرفان و فلسفه از جانب حضرت امام گرديد. همچنين، چند اجازه اجتهاد از مراجع و علماى آن دوره همانند آيات العظمى سيدابوالحسن اصفهانى، حاج شيخ عبدالكريم حائرى يزدى، محمد حجت همدانى، محمدتقى خوانسارى، محمدرضا اصفهانى مسجدشاهى و ... براى او صادر گرديده است.

حضرت امام در اجازه نامه خود به شدت وى را از تمدّن غرب و تجدّدطلبى برحذر مى‌دارند، امّا ايشان پس از كسب درجات اجتهاد، از قم به تهران مهاجرت نموده، پس از مدتى از لباس روحانيت خارج شده، به تحصيل در دانشكده علوم معقول و منقول دانشگاه تهران مى‌پردازد. در سال 1326 ليسانس و در سال 1337 در رشته منقول، دكترا مى‌گيرد.

از وى چند كتاب با نامهاى «اعتبارات شرع» پيرامون حكم اجازه در عقد فضولى، «احكام خرد» پيرامون تكليف و ثواب و عقاب، «قاعده يد مالكيت» كه عنوان پايان نامه دكتراى وى بوده، منتشر گرديده است.

2. آيت اللَّه سيد ابراهيم علوى خويى مقبره‌اى (1293- 1368 ش) شاگرد حكمت و عرفان حضرت امام، در خوى از توابع تبريز متولد گرديد. وى فرزند