آنکه جدائی از دلبستگان شرارهای است که دفع نشود و سوزشی در او نیست که باز نگردد، (1) و مردم در این میدان به واسطه حسن عزاداری و تفکّر صحیح از یک دیگر سبقت میجویند و کسی که بر داغ برادرش ننشیند، برادرش او را داغدار کند، و کسی که فرزندش را به گور نفرستد فرزندش او را به گور خواهد فرستاد. سپس به این شعر ابی خراش هذلی که در رثای برادرش گفته است تمثّل جست: گمان مبر که پیمان دوستی تو را فراموش کردم، امّا أی بینی شکسته! شکیبائی من زیباست.
اعتراضی دیگر
(2) زیدیّه میگویند: اگر خبر دوازده امام صحیح بود، مردم پس از فوت امام جعفر صادق علیه السّلام شکّ و تردید در امامت نمیکردند تا به غایتی که طایفهای از شیعه گفتند امام عبد اللَّه است و طایفهای دیگر گفتند امام اسماعیل است و طایفهای هم متحیّر شدند و یکی از ایشان عبد اللَّه بن صادق را آزمود و چون او را شایسته ندید از نزد او بیرون آمد و گفت به کجا رو کنم؟ آیا به مرجئه یا قدریّه یا حروریّه؟ و موسی بن جعفر سخن او را شنید و فرمود: نه به مرجئه و نه به