آن كس كه چون على فرشته را مى بيند و صداى او را مى شنود هرگز در مشهود خود شك نمى كند تا معجزه طلب نمايد على عليه السلام خود در اين مورد مى فرمايد[ ما شككت فى الحق مذ اريته ] ( 61 ) يعنى از لحظه اى كه حق را بمن نشان داده اند هرگز در آن شك نكردم

گرچه عين اليقين مانند علم اليقين گاهى مطابق با واقع نمى شود ليكن عين اليقين معصوم چون علم اليقين وى مصون از آسيب خطاء و آفت خبط و گزند غلط مى باشد زيرا به حق اليقين كه معصوم صرف است مرتبط ميباشد , البته علم نور است و عالم در محدوده علم خود از نور بهره ور است , از اينرو هر عالم بايد در محور علم خود سخن گويد , در غير اين صورت درباره چيزى سخن خواهد گفت كه نسبت به آن كور و نابينا است , به عنوان مثال كسى كه عالم به علوم حسى است در قلمرو آزمون حسى سخن آگاهانه و عالمانه مى گويد , اما وقتى قصد آن مى كند تا با اين مقدار از علم درباره كل جهان اعم از غيب و شهادت اظهار نظر كرده و به اصطلاح جهان بينى علمى بسازد , سخن جاهلانه , خواهد گفت

اصرار بر جهل و عناد بر آن , دليل بر شدت كورى است و