فکر تجد کلّ شئ فیک مجتمعا

انّ ابن آدم اعطی افضل الدّرج

اجسامنا کالمشاکی و النفوس بها

زیت و نورالعقل کالسرج

آدمیزاده طرفه معجونی است

کز فرشته سرشته وز حیوان

گر کند میل این شود پس ازاین

ور رود سوی آن شود به از آن

تو یک چیزی ولی چندین هزاری [2]

دلیل از خویش روشنتر نداری

هان تا سر رشته خرد گم نکنی

خود را ز برای نیک و بد گم نکنی

رهرو تویی و راه تویی، منزل تو

هشدار که راه خود به خود گم نکنی

خیال حوصله بحر میپزد، هیهات

چهاست در سر این قطره محال اندیش

عشق را پانصد پر است و هر پری

از فراز عرش تا تحت الثری