رجوع شود به جلد ششم (المیزان)، ص 87 و 18، روایاتی که در ذیل آیه «لُعِنَ الَّذینَ کفَروا مِنْ بَنی إسْرائیلَ عَلی لِسانِ داوُدَ وَ عیسَی بْنِ مَرْیمَ ذلِک بِما عَصَوْا وَ کانوا یعْتَدونَ. کانوا لا یتَناهَوْنَ عَنْ مُنْکرٍ فَعَلوهُ لَبِئْسَ ما کانوا یفْعَلونَ» [نقل شده،] روایاتی از طرق اهل تسنن
امر به معروف و مسأله جهان بینی
هر انسان مسلکی و مرامی یک جهان بینی خاص دارد، یعنی جهان را به نحوی توجیه و تفسیر میکند و جامعه را به نحو خاصی میخواهد و آرزو میکند. همچنین شخص برنامهای برای کمال مطلوب و جهان مطلوب یعنی جامعه مطلوب خود دارد و طرحی و نقشهای دارد و میخواهد آن را پیاده کند. برای آن بیتاب و بیقرار است، شب و روز در تلاش است، با هم عقیدههای خود ارتباط برقرار میکند، موانع ارتباطات را از میان میبرد، در اثر ارتباط و نظم قدرت ایجاد میکند، در جستجوی زندگی در نظام متناسب است، نظام غیرمتناسب را میخواهد واژگون نماید و به جای آن نظام متناسب برقرار کند. او طالب زندگی در نظام متناسب و منطبق با جهان بینی خود است و از امکانات موجود برای برقراری نظام متناسب با هدفهای خود استفاده میکند، به هیچ وجه در نظام غیرمتناسب موجود هضم نمیشود، و فرضاً نظام مطلوبی در نقطهای دیگر از جهان کشف کند به سوی آن
نام کتاب : یادداشتهای استاد ط-صدرا نویسنده : مطهری، مرتضی جلد : 1 صفحه : 241