شرّا الّا العمل، الا لا یدّعینّ مدّع و لا یتمنّینّ متمنّ. و الّذی بعثنی بالحقّ لا ینجی الّا عمل مع رحمة، و لو عصیت لهویت. اللّهمّ هل بلّغت؟ [1]

«ای مردم! بین خدا و هیچکس رابطه خویشاوندی نیست و هیچ رابطه دیگری هم که موجب جلب منفعت یا دفع ضرر شود وجود ندارد جز عمل. بنگرید! هیچکس ادعای گزاف نکند، هیچکس آرزوی خام در دل نپرورد. قسم به خدایی که مرا به راستی برانگیخت چیزی جز عمل توأم با رحمت خدا سبب رستگاری نمیگردد؛ من خودم هم اگر گناه میکردم سقوط کرده بودم».

آنگاه فرمود: «خدایا تبلیغ کردم؟»

رمز مغفرت خواهی رسول اکرم (صلّی اللّه علیه و آله) و سایر انبیاء و ائمه معصومین (علیهم السلام) نیز در همان عمومیت و شمول اصل مغفرت است و در حقیقت میتوان گفت که هر کس مقرّبتر است از این اصل بیشتر استفاده میکند و بطور کلّی هر کس قربش بیشتر است، از اسماء حسنای الهی و صفات کمال او بیشتر از دیگران استضائه مینماید.

رسول اکرم میفرماید:

انّه لیغان علی قلبی و انّی لاستغفر اللّه کلّ یوم سبعین مرّة [2].

«آثاری از کدورت بر قلبم ظاهر میشود و من در هر روز هفتاد بار از خدا مغفرت میطلبم».

رابطه مغفرت و شفاعت

مغفرت الهی چه ارتباطی با شفاعت دارد؟

مغفرت الهی مانند هر رحمت دیگر دارای نظام و قانون است. ما درباره نظام داشتن جهان، در بخش دوم این کتاب، مفصّلا بحث کردیم و گفتیم که اختلاف موجودات لازمه نظام هستی است، و نیز گفتیم که تفاوت موجودات با یکدیگر نه قراردادی است و نه آفریده شده بلکه لازمه ذات آنها یعنی لازمه هویت آنها و نحوه وجود آنهاست، نبودن این تفاوتها عین نبودن خود آنهاست و با فرض وجود آنها