باشد، مثل کسی که در راهی می‌رود و فقط مقداری از افق جلویش باز است ولی بعدش را نمی‌بیند اما مقداری که رفت افق دیگری جلوی چشمش آشکار می‌شود و همین‌طور، ولی از ابتدا هدف نهایی را به طور روشن نمی‌داند، زیرا نمی‌خواهد به نقطه ثابت برسد چرا که آن را نقطه مرگ می‌داند.

ولی در توحید در‌ عین‌ اینکه هدف از ابتدا روشن و مشخص است، غیرمتناهی است و این، ارزش فوق‌العاده‌ای دارد؛ زیرا ذاتِ هدف نامتناهی است و همیشه برای انسان تازگی دارد و هیچ‌گاه کهنگی ندارد.

پس هر جهان‌بینی‌ای صلاحیت ندارد که پایه و مایه و روح یک مکتب باشد به طوری که هم «آرمان» آن مکتب باشد و هم «قوه محرکه» چه از این راه که غایت و هدف می‌دهد و چه از این راه که ایجاد مسئولیت می‌کند، و خلاصه هم «قوه محرکه» باشد و هم «تعهدآور و مسئولیت‌آور» (البته به حسب خصلت ذاتی خود) و هم «راهنما و هدایت‌کننده» که راه وصول به هدفها را تعیین کند، و هم خاصیت «نشاط‌بخشی» و «فداکارسازی» داشته باشد، و هم مانند غذا خاصیت داشته باشد که به همه بدن برسد و همه اعضا را زنده نگه دارد، و هم نفوذی داشته باشد که مانند اصل، همه مسائل به آن تحلیل شود.

به عقیده ما تنها جهان‌بینی توحیدی است که چنین خواصی را همه و یکجا در بر دارد.