در یک رشته جدید – طب یا مهندسی رشته های مختلف، و بسیاری اتز آنها بالخصوص که در همین علوم اجتماعی و جامعه شناسی و مانند آن – تحصیلات عالی کرده اند که اینها را من با سام و رسمشان می شناسم، یک حالت بینایی پیدا کرده اند که بیایند طلبه بشوند. من پارسال که در شیراز بودم عده یادی از دانشجویان آنجا از من کسب تکلیف می کردند که ما حالا که اینجا می خواهیم فارغ التحصیل بشویم، می خواهیم برای اینکه معارف اسلامی را یاد بگیریم – با من مشورت می کردند – باییم دانشکده الهیات یا برویم قم. البته این را هم من یواشکی بگویم، می دیدم رمینه فعلاً نه برای آنجاست درست است نه برای اینجا ولی زمینه را باید درست کرد.

الان ما داریم کسی را که در دانشگاه آریامهر[1]، امسال می خواهد فارغ التحصیل بشود، خودش یک طرف، در مقابل پدر مسلمان، مادر مسلمان و برادر مسلمانش ، یکسره چسبیده که من می خواهم بروم طلبه بشوم. من به اینها اینجور گفتم و این جور م می گویم، عقیده ام این است، گفتم تحصیلات خودتان را نیمه کاره رها نکیند، آن را به پایان برسانید که اولاً خود این به پایان رساندن تحصیلات یک ارزش بسیار زیادی است. بعلاوه یک اثرش این است که شما می توانید صرفاً دنبال پول نروید ولی به این وسیله می توانید با صرف یک مقدار کمی از وقت خودتان، با همان شغلتان – طبتان، مهندسی تان – زندگی تان را اداره کنین که دیگر بخواهید از بودجه حوزه و سهم امام زندگی کنید، باقی دیگر را واقعاً بیایید طلبه بشوید، که اگر ما پنجاه تا اینچنین طلبه پیدا کنیم، به نظر من برابر خواهد بود با

[1] {دانشگاه صنعتی شریف}