«لا تَذَرْنی فَرْداً» در تعبیر عرفانی یعنی خدایا مرا در طبیعت باقی نگذار، یعنی به من توفیق بده که از سرای طبیعت عبور کنم. اگر انسان در طبیعت بماند و نتواند خودش را به ماوراء طبیعت برگرداند، در واقع در تبعیدگاه و در غربت بسر برده است، مثل «سیبری» است.

من با این دام غیر از سیمرغ که پادشاه مرغان است چیز دیگر شکار نمیکنم.

میدانید سیمرغ ضرب المثل خداوند است. اصلًا منطق الطیر عطار در همین زمینه سیمرغ است که مقصودش خداست. حافظ هم گاهی تعبیر به «عنقا» میکند، خیلی جاها دارد و ... [2]