لا یَغُشُّ الْعَقْلُ مَنِ اسْتَنْصَحَهُ[1].

شبیه این تعبیر را دربارۀ قرآن دارد، می‌فرماید:

وَ اعْلَموا اَنَّ هذَا الْقُرْ انَ هُوَ النّاصِحُ الَّذی لایَغِشُّ وَ الْهادِی الَّذی لایُضِلُّ وَ الْمُحَدِّثُ الَّذی لایَکذِبُ، وَ ما جالَسَ هذَا الْقُرْ انَ اَحَدٌ اِلاّ قامَ عَنْهُ بِزِیادَةٍ اَوْ نُقْصانٍ: زِیادَةٍ فی هُدیً اَوْ نُقْصانٍ مِنْ عَمیً. .

[و بدانید که این قرآن پنددهنده‌ای است که خیانت نمی‌کند و راهنمایی است که گمراه نمی‌نماید و سخنگویی است که دروغ نمی‌گوید، و کسی با این قرآن ننشست مگر آنکه چون از پیش آن برخاست هدایت و رستگاری او افزایش یافت یا کوری و گمراهی او کم گردید. ] .

تا آنجا که می‌فرماید:

فَکونوا مِنْ حَرَسَتِهِ وَ اَتْباعِهِ وَ اسْتَدِلّوهُ عَلی رَبِّکمْ وَ اسْتَنْصِحوهُ عَلی اَنْفُسِکمْ[2].