پروردگار کعبه که فائز شدم. در بستر مرگ به مردم میگوید:

به خدا قسم که این حادثه برای من مکروه و ناگوار نبود، حتی غیر مترقّبه هم نبود، بلکه بالاتر، من انتظار این حادثه را داشتم مانند جویندهای که مطلوب خود را میجوید و مانند کسی که در شب تار به دنبال چاه آب و سرچشمهای میگردد و در آن تاریکی آن را پیدا میکند نه تنها مرگ و معاینه مرگ نتوانست رشته افکار و نیات علی را پاره کند، بلکه

محکمتر کرد. کاخ نیات و افکار و منویات علی از آمال و آرزوهای شخصی بنا نشده بود که آن ضربت بتواند خراب کند. در بستر مرگ هم میبینیم همان افکار عالی و نورانی خود را دنبال میکند. در فاصله ضربت خوردن و وفات سخنان و وصایایی دارد. آخرین سخنانش این بود:

علی بن ابیطالب به یگانگی خدا و رسالت پیغمبر گرامی گواهی میدهد.

خدا را شریکی نیست و او محمد را فرستاد تا پرچم هدایت را برافرازد و دین حق را بر بشر عرضه بدارد، هرچند مشرکان ناراضی باشند. نماز من و هر عبادت من، زندگی و مردن من همه برای خداوند رب العالمین است.

فرزندم حسن! تو را و جمیع خاندان و فرزندانم و هرکس از امروز تا پایان جهان که این نوشته به او میرسد سفارش میکنم به تقوا و اینکه کوشش کنید اسلام را تا دم آخر برای خود حفظ کنید. همگی به ریسمان الهی چنگ بزنید و متفرق نشوید. از پیغمبر شنیدم که «اصلاح میان مردم از اینکه همیشه نماز بخوانید و روزه