در بعضی آیات به گونهای طرح شده که میباید حتماً به کمک آیات دیگر تفسیر گردد و غیر از این راهی وجود نداشته است. مثلًا قرآن میخواسته از حقیقتی که نام آن رؤیت خدا با قلب است- یعنی اینکه انسان میتواند خدا را با قلب خود شهود کند- نام ببرد. این معنی در قالب این عبارات بیان شده:

وُجوهٌ یوْمَئِذٍ ناضِرَةٌ. الی رَبِّها ناظِرَةٌ [1].

در آن روز چهرههایی خرم وجود دارد که به پروردگار خود نظر میافکنند.

قرآن لفظ «دیدن» را به کار برده و لفظ مناسبتری برای ادای مقصود در اختیار نداشته است اما برای جلوگیری از اشتباه در جای دیگر توضیح میدهد:

لاتُدْرِکهُ الْابْصارُ وَ هُوَ یدْرِک الْابْصارَ [2].

هیچ چشمی او را درک نمیکند ولی او بینندگان را مشاهده میکند.

طبعاً خواننده متوجه میشود که علیرغم تشابه لفظی، این امور سنخیتی با هم ندارند و کاملًا از یکدیگر جدا هستند. قرآن برای جلوگیری از مشتبه شدن آن معانی شامخ و عالی با معانی مادی، میگوید متشابهات

[1]. قیامة/ 22 و 23.

[2]. انعام/ 103.