نيز در اسپهان پابرهنه و سرگشاده گردش كردم سپس به تبريز رفته و پنج سال در ميخانه‌هاى ارمنى‌ها بسر مى‌بردم تا آنكه عاقبت در توفيق برويم گشوده شد و موفق به توبه و انابه گرديدم و دوازده سال مشغول رازونياز خداوند بى‌نياز شدم و از او است:

(ص 318 سفينه)

ابرزى اسد يا اسعد-

پسر سعد انصارى، ملقب به عميد الدين، از شعرا و وزير سعد بن زنگى اتابك فارس بوده و اصل او از ابرز ميباشد كه از توابع ناحيه‌ايست بهمين اسم واقع در شمال شيراز و اكنون ابرج ناميده مى‌شود.

اتابك او را بعنوان سفارت بدربار سلطان محمد خوارزم شاه فرستاد و در آن سفارت هداياى سلطان را قبول نكرد و پس از ركن الدين صلاح كرمانى بوزارت رسيده و تا وفات اتابك در آن منصب باقى بود تا آنكه ابو بكر بن سعد اتابك شده و اين وزير را بتهمت داشتن مكاتبات سرّى با سلطان محمد متهم و دستگير نمود و در قلعه اشكنوان كه بر بقاياى شهر استخر بنا شده و زندان حكومتى بود محبوسش گردانيد و در همان‌جا بفاصله پنج يا شش ماه در جمادى الاولى يا جمادى الاخراى سال ششصد و بيست و چهار هجرت برابر آوريل يا ژون سال هزار و دويست و بيست و هفت ميلادى (624 ه ق يا 1227 م) درگذشت و پيش از مرگ قصيده‌اى عربى مشتمل بر يكصد و يازده بيت و محتوى بر گله‌مندى از بدبختى خود به پسر خود تاج الدين املا كرده و همين قصيده موجب شهرت او شده است.

(اطلاعات متفرقه)

ابرش ابو مجاشع بن وليد-

قضاعى كلبى از خواصّ هشام بن عبد الملك بوده و تا عصر منصور دوانيقى متوفى در سال يكصد و پنجاه و هشت هجرت (158 ه قمرى) مى‌زيسته و با مسلمه نيز كه با هشام طريق مخاصمت مى‌پيموده مراوده داشته است. روزى هشام از او پرسيد با اين همه منافرت كه مابين من و مسلمه هست چه‌سان با هردومان معاشرت مى‌كنى ابرش بدين شعر تمثل نمود: