جوينى عبد اللّه بن يوسف بن عبد اللّه بن يوسف بن محمد-

جوينى، ملقّب بركن الاسلام، مكنّى بابو محمد، فقيه شافعى، پدر امام الحرمين عبد الملك سالف التّرجمة، از اكابر فقه و اصول و تفسير و حديث و نحو و ادبيّات عرب بشمار ميرفت و در همه فنون مذكور وحيد عصر خود بود، از كثرت وقار او كسى را قدرت شوخى و مطايبه در مجلس وى نبودى، او نخست در جوين، ادبيّات را از پدر خود و فقه و اصول را از سهل بن محمد صعلوكى فراگرفت پس در مرو حاضر درس قفّال مروزى شد، در سال 407 ه ق باز به نيشابور برگشته و بتدريس و فتوى آغاز كرد و در فقه و تفسير و غيره تأليفات خوبى دارد:

1- التبصرة 2- التذكرة 3- تفسير كبير كه حاوى علوم كثير بوده و بقول احمد رفعت هريك آيه را به ده نوع تفسير نموده است 4- الفرق و الجمع 5- الفروق و السلسلة 6- مختصر المختصر 7- موقف الامام و المأموم. جوينى در ماه ذيحجه سال 434 يا 437 يا 438 ه ق درگذشت. (ص 274 ج 1 كا و 1855 ج 3 س و 208 ج 3 طبقات و غيره)

جوينى عبد الملك-

پسر جوينى عبد اللّه فوق بعنوان امام الحرمين بشماره 239 مذكور شد.

جوينى عطاء اللّه بن بهاء الدين محمد-

ملقّب بعلاء الدين، معروف به عطاملك، مؤلف تاريخ جهانگشاى فارسى ميباشد كه حاوى حالات چنگيز و هلاكو و مغول است و در سال 680 يا 681 يا 683 ه ق درگذشت از آثار خيريه‌اش يكى نهر نجف است، در آن ارض اقدس نهرى حفر كرده و زياده بر صد هزار دينار زر سرخ خرج نموده و آب فرات را بحوالى نجف جارى كرده است. (ص 227 لس و 1855 ج 3 س)

جوينى مولانا معين الدين-

از مشاهير ادبا ميباشد، در سال 735 ه قمرى كتابى فارسى نگارستان نامى بسبك گلستان سعدى بنام ابو سعيد چنگيزى تأليف داده و زمان وفاتش بدست نيامد. (ص 1755 ج 3 س)

جهان‌

تخلّص شعرى زبيده خانم دختر فتحعلى شاه است و بهمين عنوان زبيده خواهد آمد.