دارد. هنگامى كه شاه محمد مظفّر از بلوك فارس وارد يزد شد روزى بمكتب درآمد، جلال عضد را ديد كه با روى چون ماه و دو گيسوى سياه مشغول كتابت است، از معلّم پرسيد كه اين كيست؟ گفت پسر عضد يزدى، نامش جلال الدين كه در اين سنّ و سال فضائل بسيارى را جمع كرده است، اشعار نغز ميگويد و خط خوب مى‌نويسد، شاه گفت چيزى بر بديهه بگوى و بنويس تا شعر و خط ترا ملاحظه كنم جلال الدين فى الفور اين قطعه را انشا كرد و نوشت و تقديم حضور نمود:

شاه از لطف شعر و حسن خط وى در حيرت ماند و نظر بتربيت وى بگماشت تا بدان وسيله در دربار سلطنتى تقرّب يافته و عاقبت بمقام وزارت رسيد. نگارنده گويد: ظاهر بيان فوق آنكه: نام يا لقب پدرش عضد بود و خودش جلال الدين نام داشته است، در استعمالات عرفيه، آن نام پدر، لقب وى گرديده و به جلال الدين عضد شهرت يافته است. سال وفات و مشخّص ديگرى بدست نيامد. (ص 50 مرآت الخيال و 1827 ج 3 س)

جلال محلى محمد بن احمد-

بعنوان محلّى نگارش خواهد يافت.

جلالين‌

تثنيه جلال است، در اصطلاح اهل علم، عبارت از جلال الدين سيوطى و جلال الدين محلّى مذكورين فوق ميباشد چنانچه در شرح‌حال ايشان اشاره خواهد شد تفسير قرآن معروف به جلالين هم از اين دو نفر است.

جلاير

شاعرى است ايرانى كه مير جلاير و امير جلاير نيز گويند، در عهد شاه اسمعيل اوّل صفوى و سلطان حسين بايقراى تيمورى ميزيسته است با اينكه پدرش از مستخدمين دربار يادگار محمد ميرزا بود خودش بشغل پدر رغبت نكرده و طريق زهد و عرفان پيمود، در فنون شعرى طبعى موزون داشت، با اميدى، شاعر تهرانى سالف التّرجمة مشاجرة و مناظرة ميكرد و با طفيلى تخلّص مينمود و از