در هزار و دويست و سى دو از هجرت (1232 ه قمرى) درگذشت.

(ص 1669 ج 3 س)

تميلى‌

(با صيغه مصغّر) در اصطلاح رجالى، بفرموده بروجردى، على بن حسن بن على بن فضال ميباشد و در وافى گويد تيملى (بتقديم ى بر م) على بن حسن مذكور است. در تنقيح المقال گويد، تيملى لقب چند تن ميباشد كه از آن جمله است: حسن بن على بن فضال، حمزة بن حبيب، زيد بن محمد، محمد بن ابى حمزه و غير ايشان، بهرحال تحقيق مراتب موكول بكتب رجاليه است.

تميمى ابراهيم بن احمد بن فارس-

ملقّب به كمال الدين، از مشايخ قراء عظام ميباشد كه در ششصد و هفتاد و شش از هجرت (676 ه ق) در شام درگذشت. (ص 565 ج 1 س)

تميمى عبد الرحمن بن ابى نجران-

مصطلح علماى رجال بوده و شرح حالش موكول بكتب رجاليه است.

تميمى محمد بن احمد بن سعيد-

طبيب، معروف به تميمى، از اكابر پزشكان اسلامى قرن چهارم هجرت ميباشد كه از سلاطين، با عضد الدوله ديلمى و از پزشگان با على بن عيسى مجوسى (صاحب كتاب كامل الصناعة) معاصر و در علم نباتات و ادويه مفرده و تركيب ادويه، فريد عصر خود بود. ترياقهاى بسيارى تركيب داد و بعضى از ادويه مفرده را بر اجزاى ترياق فاروق مشهور افزوده و تكميلش نمود. ولادتش در بيت المقدّس ميباشد و از اينرو به مقدّسى هم موصوفش دارند.

علم طب را نيز در آنجا، از راهبى انبازخريا نامى كه خود طبيبى حاذق و مقيم آنجا بود فراگرفت، پس از زمانى بمصر رفت و در سال سيصد و هفتاد از هجرت (370 ه ق) در قيد حيات بوده است. كتاب الفحص و الاخبار و كتاب مادة البقاء باصلاح فساد الهواء و كتاب التحرز من ضرر الوباء و چند كتاب ديگر در ترياق از جمله آثار علميّه وى بوده و سال وفاتش بدست نيامد. (ص 284 ج 1 مر و 1672 ج 3 س)

تميمى مصطفى بن عبد الفتاح-

نابلسى، فقيه حنفى، مشهور به تميمى، نگارنده كتاب ارشاد المفتى الى جواب المستفتى و منظومه عقائد