نواقص فضلى و كمالى خود پرداخت تا باندك زمانى از تحصيل كمالات گوناگون فارغ شد، بدربار شاه راه يافت، مورد عنايات شاهانه گرديد، نگاشتن بعضى كتيبه‌هاى مساجد و عمارات بدو محول شد و جمعى از خوش‌نويسان كه بخط ثلث جلى آشنا بودند در تحت فرمان او قرار گرفتند، عليرضا خود بنقّاشى و تذهيب‌كارى كتابخانه همايونى پرداخت، ساير خطّاطان و خوش‌نويسان را با محمد رضاى امامى و محمد صالح اصفهانى و عبد الباقى تبريزى به نگارش كتيبه‌هاى مساجد برگزيد و فقط كتيبه درب‌هاى مسجد شاه و مسجد شيخ لطفى اللّه و مسجد مقصود بيگ بخط خود عليرضا ميباشد. اكنون از وى در اصفهان غيراز معدودى كتيبه‌هاى خطّى باقى نمانده است، تمامى كتب و نقاشيها و تذهيب‌كارى‌هاى او را باروپا برده‌اند و در غالب موزه‌هاى غرب موجود است. از اشعار عليرضا است:

از امضاهاى او چنان برميآيد كه دوره سلطنت عبّاسى (996- 1038 ه ق) و شاه صفى (1038- 1052 ه ق) هردو را درك كرده و شايد قدرى از زمان شاه عباس ثانى (1052- 1078 ه ق) را نيز ديده باشد. (ص 180 پيدايش خط و خطاطان)

تبريزى حاجى ميرزا قاسم-

از مشاهير خطّاطان ايرانى است كه در فنون خطّ يد بيضا مينمود، سالها در مصر زيسته و از رشته خط امرار معاش مى‌كرده است. ابتدا در آذربايجان بمشق خط و اخذ علوم متداوله پرداخت، بعد از تكميل مراتب ببلاد عثمانى رفت تا در سال 1290 ه ق در اسكندريه درگذشت. او ده قسم خط را كه دو قسم كوفى، دو نوع تعليق، دو قسم نستعليق و چهار ديگر نيز خط ثلث با اشكال مختلفه بود با كمال استادى مى‌نوشت و بعضى از آنها از تصرّفات بديعه خودش ميباشد. در سال 1290 ه ق قطعه‌اى در مصر براى حاج ميرزا محمد رفيع مشگى پسر حاج ميرزا محمد شفيع مشگى تاجر اصفهانى، نوشته كه بسيار متين بوده و شامل خطوط ده‌گانه مذكور است كه بعضى از آنها از تصرّفات استادانه خودش ميباشد، هريكى در محل‌