كه سرسلسله خطّابيّه بوده بزيع را امام دانسته‌اند، گويند كه بهر مؤمنى وحى آمده و پس از آنكه انسان بحدّ كمال رسيد بعالم ملكوتش ميبرند و او را مرده گفتن درست نباشد، نيز حضرت صادق ع همان خداى زمين و آسمان است كه محض بجهت استيناس و عدم نفرت مردم، بصورت انسانى برآمد بلكه گويند كه خدا از آن حضرت منفصل شده و باز در وى حلول كرده و آن حضرت اكمل از خداى تعالى است و نيز مى‌پندارند كه مردگان خود را هر صبح و شام مى‌بينند و غير اينها از منكرات ديگر كه بسيار است. نيز بروجردى فرمايد:

خطّابيه اصحاب ابو الخطاب، محمد بن مقلاص اسدى است كه بخدائى حضرت صادق ع معتقد بوده و گويند كه ائمّه اطهار در عاقبت كار به پيغمبرى ميرسند، پس خدا ميشوند و گويند: خدائى نورى است از پيغمبرى و پيغمبرى هم نورى است از امامت و عالم از اين سه نور خالى نمى‌شود. ظاهر مجمع البحرين آنكه خطّابيه علاوه بر اصحاب ابو الخطاب مذكور، تابعين خطّاب، محمد بن وهب اسدى اجدع را نيز گويند كه شهادت دروغ برعليه مخالفين اعتقاد ايشان را، با قيد سوگند بر صدق دعوى خود، جايز دانند پس خطّابيّه بدو فرقه اطلاق ميشود اتباع محمد بن وهب مذكور و اصحاب ابو الخطّاب مزبور بارى شرح‌حال ابو الخطّاب در باب كنى نگارش خواهد يافت.

بساسيرى ابو الحرث، ارسلان بن عبد اللّه تركى-

معروف بامير ارسلان، غلام و مملوك بهاء الدولة بن عضد الدوله ديلمى، از طرف وى در بغداد متصدى تمامى امورات كشورى بود، در منابر عراق و خوزستان خطبه‌ها بنام او خواند، در نتيجه نفوذ و قدرت بى‌نهايت بقائم بامر اللّه بيست و ششمين خليفه عباسى (422- 467 ه ق) خروج كرد و از بغدادش بيرون نمود. قائم نيز بابو الحارث عقيلى امير عرب پناهنده شد و يك سال در تحت امان وى بود تا آنكه طغرل بيگ سلجوقى آمد و در ذى الحجّه سال چهارصد و پنجاه و يك از هجرت ارسلان را كشت، سرش را در كوچه و بازار بغداد گردانيدند و جسدش را بدار كردند، پس قائم ببغداد برگشت و بفاصله يك سال در مثل همان روزى كه بيرون شده بود وارد گرديد.