بود، در فصاحت و ذكاوت و نظم عربى و پارسى وحيد عصر خود بشمار ميرفت، نخست از شيخ ابو محمد جوينى پدر امام الحرمين فقه خواند سپس بادبيّات اشتغال جست، جنبه ادبى او بر فقاهتش غالب آمد اينك بدان رشته شهرت يافت. كتاب دمية القصر در تذييل كتاب يتيمة الدهر ثعالبى از آثار او ميباشد. عاقبت بدست پيوند نامى كه بدو ارتباط يافته بود مقتول شد و يا آنكه بماه نامى والى ابخاز تعلّق داشت و از اين‌رو مقتول اهل حسد گرديد و يا آنكه در مجلس انسى بقتل رسيد و خونش بهدر رفت و بهر تقدير قتلش در باخرز در ماه ذى القعده سال چهارصد و شصت و هفت يا هشت از هجرت (467 يا 468 ه قمرى) واقع شد و از اشعار او است:

ايضا

ايضا

نيز از اشعار پارسى باخرزى است:

(ص 33 ج 13 جم و 343 ج 1 مع و 395 ج 1 كا)

بارع بغدادى يا بارع دباس ابو عبد اللّه، حسين بن محمد بن عبد الوهاب-

معروف ببارع بغدادى، شاعرى است اديب مشهور، نحوى، لغوى، قارى، فاضل، كامل، از جمله ارباب فضائل، صاحب تصنيفات مفيد و مرغوب. ديوان شعرى مرتّب داشت، در آخر عمر نابينا شد و از اشعار او است: