ايضا

(ص 484 عم و اطلاعات متفرقه)

بابا نعمت اللّه‌

از اكابر طريقت نقشبنديّه ميباشد، رساله‌هاى بسيارى در صوفيگرى نوشته است، شرحى بر گلشن راز شبسترى و تفسيرى عربى كه حاوى حقائق و دقائق قرآن مجيد ميباشد از آثار او است و سال وفاتش مضبوط نبوده و قبرش در آقشهر مركز ولايت قونيه است. (ص 5 ج 2 قع)

باباى شعرا

رجوع به بابا فغانى نمايند.

بابا يوسف‌

از اكابر عرفاى عالى‌مقام ميباشد كه سلطان بايزيد را درباره وى اخلاص بى‌نهايت بود و در سال نهصد و هيجدهم هجرى قمرى درگذشت.

(ص 5 ج 3 فع)

بابرتى محمد بن محمد-

بعنوان اكمل الدين نگارش داديم.

بابويه قمى‌

همان ابن بابويه، علىّ بن حسين است كه در باب كنى بهمين عنوان نگارش خواهيم داد و بيشتر، در استعمالات عمومى، لفظا، ابن را انداخته و بابويه گويند چنانچه نام جدّ پدرش هم ميباشد.

بابى حلبى‌

همان بابى شيخ مصطفى، مذكور در ذيل است.

بابى شيخ مصطفى بن عثمان-

يا عبد الملك، از اواخر شعراى حلب ميباشد كه در اصل از قصبه باب بود، اديبى فاضل و حنفى مذهب و در فنون معارف اوحد فضلاى دهر بشمار ميرفت، در حلب نشو و نما يافت، در دمشق از اكابر وقت خود تكميل مراتب نمود، بروم رفته و مرجع استفاده افاضل آن ديار شد، نخست در مدينه قضاوت نمود، سپس زمانى بقضاوت بغداد و مغنيسا و طرابلس شام پرداخت و در سال هزار و نود و يك از هجرت (1091 ه قمرى) در مكّه وفات يافت. تمامى اشعارش نفيس است و ديوان مرتّبى دارد كه در سال 1326 ه قمرى در بيروت چاپ شده است.

(ص 506 حط و 1181 ج 2 س)