پس گويد، قبر اوحدى در مراغه تبريز ميباشد و تاريخ او در آنجا هفتصد و سى و هشت است و نيز در مجالس المؤمنين، موافق تذكره دولتشاهى كتاب ديگر ده‌نامه نامى باوحدى نسبت داده كه آن را بنام خواجه ضياء الدين بن خواجه اصيل الدين ابن خواجه نصير طوسى متوفى در 672 ه ق نوشته است و اين نيز دليل متقن بر تاريخ اخير مذكور در بالا است.

در جايى ديگر ديدم كه همين مثنوى ده‌نامه، قريب بهزار بيت دارد و در سال هفتصد و شش هجرت تأليفش داده و مطلع آن اين است:

بالجمله سهو مجمع الفصحا، در تاريخ وفات اوحدى مراغى، مثل مريد اوحدى كرمانى بودن وى، اصلا جاى ترديد نبوده و اين نظر مبنى بر اشتباه است و بفرموده ذريعه نامه مذكور را منطق العشاق هم گويند.

(ص 93 ج 1 مع و 23 ج 5 ذريعه و 145 لس و 1065 ج 1 يا 2 س و 282 ج 2 طرائق و 103 سفينه)

اوردوبادى ابو القاسم بن محمد تقى بن محمد قاسم-

در اصل از شهر اوردوباد روسيه بود، در تبريز زاييده و در نجف اقامت گزيد، عالمى است فاضل، فقيه اصولى، رجالى و از اكابر فقهاى اثنى عشريّه اوائل قرن چهاردهم حاضر هجرت كه در زمان خود مرجع تقليد جمعى از شيعه بوده است، در معرفت رجال مهارتى بكمال داشت، فقه و اصول را از فاضل ايروانى و شيخ محمد حسين كاظمى اخذ نمود، چنانچه اصول را از ملّا على نهاوندى نيز فراگرفته است، مدتى هم از فاضل اردكانى اخذ مراتب علميّه نمود و در سامرا حاضر حوزه درس حاج ميرزا محمد حسن شيرازى آتى الترجمه نيز بوده است، پس از آنكه مقامات عاليه علميّه را حيازت نمود به تبريز رفت و مدت هفت سال، با تمام عزّت و مناعت اقامت كرده و بتدريس علوم دينيّه پرداخت، بعد از تشرف بزيارت مشهد مقدّس رضوى باز بنجف مراجعت نمود و بتدريس اشتغال ورزيد.

بتأليفات بسيارى در اطعمه و اشربه، اعتكاف، امر بمعروف، انفال، جهاد، حج، خمس،