داشت، صميمى بودن وى نسبت بخانواده عصمت در غايت ظهور و بداهت است، از جمله آن هفتاد تن ميباشد كه در ليلة العقبة در خانه عبد المطّلب هم‌پيمان شدند بر اينكه هرآنچه را كه براى خودشان روا نديده و در مدافعه آن ميكوشند بدان حضرت نيز روا نديده و در مدافعه از جان و مال آن بزرگوار فروگذارى ننمايند. صاحب ترجمه در آخر عمر نابينا شد و در سال هفتاد تمام يا هفتاد و چهار يا هفت يا هشت هجرت (70 يا 74 يا 77 يا 78 ه قمرى) در نود و چهار سالگى در مدينه وفات يافت از اصحاب كبار آخرين كسى بود كه در آن بلده مباركه، بدورد جهان گفتند، نخستين كسى است كه در روز اربعين اوّل حضرت سيد الشهداء ارواح العالمين له الفداء بزيارت قبر مطهّر آن حضرت مشرّف و مؤسس اين امر مقدّس گرديد، بشرحى كه در كتب مربوطه نگارش يافته است.

احمد رفعت گويد: در حين محاصره قسطنطنيّه صاحب ترجمه نيز، با يزيد بن معاويه، بدان صوب آمد و در همانجا مقتول و يا با اجل حتمى خود برحمت ايزدى نائل گرديد و بعد از چندين قرن، قوجه مصطفى پاشاى متوفى در سال نهصد و هيجدهم هجرت وزير سلطان سليم خان و سلطان بايزيد خان ثانى، مقبره‌اى براى جابر درست كرد و مسجدى بنام وى بنا نهاد. در قاموس الاعلام گويد: ابن قضيّه منافى حضور جابر در صفّين و محقّق بودن وفاتش در مدينه است. اگر شخص جابر نامى در خارج سور قسطنطنيّه وفات يافته متحتمل است كه جابر بن عبد اللّه بن رياب مذكور در بالا باشد.

(كتب رجال و ص 1746 ج 3 س)

انصارى جابر بن عتيك-

انصارى، اوسى صحابى، مكنّى بابو عبد اللّه يا ابو الربيع، از حاضرين بدر و اكثر غزوات ديگر بود، در فتح مكّه، حامل علم بنى معاويه كه بديشان انتساب دارد بود و در سال شصت و يك از هجرت در نود و يك سالگى درگذشت. (ص 1746 ج 3 س)

انصارى خالد بن زيد صحابى-

بعنوان ابو ايّوب انصارى مذكور خواهد شد.

انصارى خواجه عبد اللّه-

بهمين عنوان خواهد آمد.