و شش از هجرت (896 ه ق) در سماوه درگذشت و دو كتاب زاد المشتاقين و نجات الارواح از آثار علمى او ميباشد. در تاريخ وفاتش گفته‌اند:

(ص 248 ج 1 و 161 ج 4 فع و 3099 ج 4 س)

امام‌[1]

امام الائمه سيرافى حسن بن عبد اللّه-

بهمين عنوان نگارش خواهيم داد.

امام ابو حنيفه يا امام اعظم نعمان بن ثابت-

بعنوان ابو حنيفه نگارش خواهد يافت.

امام بخارى محمد بن اسمعيل-

بعنوان بخارى مذكور خواهد شد.

امام ثعلبى‌ابو اسحق احمد بن محمد-

بعنوان ثعلبى خواهد آمد.

امام جوينى يا امام الحرمين عبد الملك بن عبد اللّه-

بن يوسف بن عبد اللّه بن محمد بن حيويه جوينى، فقيه شافعى، مكنّى بابو المعالى، ملقّب بضياء الدين، جامع اصول و فروع و كلام و تمامى فنون علميّه و استاد امام غزالى ميباشد. مدتى در مكّه و مدينه مجاور بوده و تدريس مى‌كرد، تمامى مسائل فقهيّه را موافق هركدام از مذاهب اربعه كه سؤال مى‌كردند فتوى ميداد و پاسخ مينوشت و بهمين جهت به امام الحرمين مشتهر گرديد. در اوائل سلطنت الب ارسلان سلجوقى به نيشابور كه جاى ولاتش بود برگشت، وزير اعظم نظام الملك حسن بن على، مدرسه نظاميه را در آن شهر براى وى بنا نهاد و امورات اوقاف را بدو مفوض داشت و رياست علميّه بوى منتهى گرديد، اكابر فضلاى ديار در درسش حاضر ميشدند، تا سى سال، با كمال استقلال، تمامى امورات محراب و منبر و تدريس و خطابه و موعظه و مناظرات مذهبى و مذاكرات دينى در روزهاى جمعه در عهده وى‌

[1]- امام- بعربى رئيس و پيشوا و مقتدا ميباشد، بهمين جهت، علاوه بر دوازده امام معصوم عالى‌مقام، ارواح العالمين لهم الفداء، در بعضى از اكابر نيز مصطلح گرديده است، ما هم چندى از ايشان را ثبت اوراق مينمائيم و رجوع بائمه ثلثه هم نمايند.