گشت و سلطان روم را چندين بار بر عليه ايران بشورانيد و خرابيها كرد و عاقبت در سال نهصد و چهل تمام از هجرت (940 ه قمرى) در مشهد مقدّس رضوى درگذشت و از او است:

ايضا:

(ص 9 آتشكده)

الكيا الهراسى على بن محمد-

بعنوان هراسى على، خواهد آمد.

الماسى ميرزا محمد تقى-

بن ميرزا كاظم بن ميرزا عزيز اللّه بن مولى محمد تقى مجلسى اول اصفهانى، مشهور به الماسى، از اكابر علماى اماميه ميباشد و از آثار علمى او است: كتاب بهجة الاولياء در شرح‌حال كسانى كه بشرف حضور حضرت حجّت بن الحسن عجّل اللّه فرجه نايل شده‌اند. وى از جدّ مادرى خود مولى محمد باقر مجلسى ثانى كه عمّ عالى او هم بوده است روايت ميكند و در سال هزار و صد و پنجاه و نه از هجرت (1159 ه قمرى) وفات يافت. (ص 160 ج 3 ذريعه)

الهى حسين بن خواجه شرف الدين-

عبد الحق اردبيلى، معروف به الهى و ملقّب به كمال الدين، عالم فاضل كامل شاعر ماهر، جامع طبّ و معقول و منقول بود، در مذهب حق شيعه بسيار تعصّب داشت، در عصر شاه اسماعيل صفوى مى‌زيست و از ملّا جلال الدّين دوانى و ديگر فحول معقول و منقول تلمّذ كرده است. نخستين كسى است كه در علوم شرعيّه موافق مذهب شيعه بزبان پارسى تأليف نموده است. بمسلك تصوف و عرفان نيز رغبت تمام داشت و از شيخ حيدر بن شيخ صفى اردبيلى استرشاد نموده و كتاب گلشن راز شيخ محمود شبسترى را باصطلاح اهل ذوق شرح كرده است و از تأليفات او است:

1- اساس القواعد فى اصول الفوائد كه شرح فوائد بهائيّه در حساب، تأليف بهاء الدولة، محمد بن محمد جوينى است 2- امامت (بپارسى) 3- امامت (بتركى) 4- ترجمه‌