آن حضرت است. بارى حارث در سال شصت و پنج هجرت (65 ه قمرى) وفات يافت.

(كتب رجاليه)

اعور كلبى حكيم بن عياش-

معروف باعور كلبى، از اكابر شعراى زمان بنى اميّه بود كه ايشان را بهمه‌كس ترجيح ميداد و مابين او و كميت بن زيد، كه شرح حالش بعنوان اسدى نگارش يافته، مفاخره‌ها بوده است. درباره حضرت على و آل على ع بسيار گستاخ بوده و بدگوئى مى‌كرده است، روزى كسى بخدمت عبد اللّه بن جعفر صادق ع آمده و گفت كه حكيم كلبى در كوفه هجوهاى شما را نشر مى‌دهد، فرمود كه چيزى از آنها در ياد دارى؟ پس آن مرد اين شعر حكيم را فروخواند:

عبد اللّه از كثرت تأثّر با دست لرزان رو بآسمان كرد و گفت: خداوندا اگر اين مرد دروغ مى‌گويد سگى را بر وى مسلّط گردان. حكيم از كوفه بيرون شده و مقدارى از اول شب رفته بود كه ناگاه شيرى درنده او را پاره نمود، شخصى در مسجد نبوى اين واقعه را بعرض عبد اللّه رسانيد پس عبد اللّه در دم سجده شكر كرده و گفت: الحمد للّه اللذى صدقنا وعده.

سال وفات اعور كلبى بدست نيامد و در حوالى يكصد و پنجاهم هجرت در قيد حيات بوده است.

(ص 247 ج 10 جم)

اعور نحوى هرون بن موسى-

بصرى، نحوى قارى محدّث موثق، حافظ قرآن و عارف بقواعد نحويّه، كنيه‌اش ابو عبد اللّه يا ابو موسى، از طاوس يمانى و ابان بن تغلب متوفى در سال 140 يا 141 ه قمرى و ديگر مشايخ وقت استماع حديث نموده و در بدايت حال يهودى مذهب بود و اخيرا بمذهب اسلامى موفق شد و باعتقاد قدريّه ميرفته است. (ص 3 ج 14 تاريخ بغداد)

افتخار الحكما ميرزا جعفر بن سيد على-

حسينى مرعشى تبريزى، موافق تقرير برادرزاده عالى مقامش آقاى نجفى، سيد شهاب الدين مقيم قم، از اطبّاى نامى تبريز بود و در سال هزار و سيصد و هيجده هجرت (1318 ه قمرى) وفات يافت و تأليفات او بدين شرح است: