عثمان، حماد بن عيسى و حماد بن عثمان كه فقيه‌ترين اين شش تن نيز جميل بن دراج است.

بعد اضافه مينمايد اسامى فقها از اصحاب حضرت كاظم و حضرت رضا ع كه علماى اماميّه بر تصحيح و تصديق روايات (بهمان معنى كه مذكور داشتيم) و علم و فقاهت ايشان متّفق هستند شش نفر ديگر غير از دوازده نفر مذكور در بالا ميباشد و ايشان عبارتند از:

يونس بن عبد الرحمن، صفوان بن يحيى، حسن بن محبوب، محمد بن ابى عمير، عبد اللّه بن مغيرة و احمد بن محمد بن ابى نصر. بعضى از علماى دينيّه اين طبقه را هفت تن دانسته و بجاى حسن بن محبوب، حسن بن على بن فضال و فضالة بن ايّوب را از اصحاب اجماع شمرده‌اند و برخى هم بجاى حسن بن محبوب، عثمان بن عيسى و فضالة بن ايّوب را گفته‌اند. بارى ابو عمرو كشى بعد از اين جمله، رواياتى در مدح هريك از طبقات سه‌گانه نقل كرده است و سيد مهدى بحر العلوم نيز طبقات مذكور را بدين روش نظم كرده است:

شرح اجمالى اين ابيات هم از بيانات فوق مكشوف است و ما هم شرح حال زرارة و محمد بن مسلم و ابو بصير و بعضى ديگر از اصحاب اجماع را در محل مقتضى از اين كتاب نگارش داده‌ايم و غرض اصلى در اين مقام فقط استيناس بمدلول اجمالى اين كلمه (اصحاب اجماع) ميباشد كه درميان اهل علم داير و مصطلح ايشان است و بسط زايد و شرح حال هريك از از افراد ايشان را موكول به كتب رجال و درايه مى‌داريم.

اصحاب صحاح سبعه‌

هفت تن از اكابر علماى سنّت و جماعت، هريكى كتاب جامعى در احاديث نبويّه تأليف كرده است كه مجموع آنها