اشعر[1]

اشعر العرب زياد بن معاويه-

بعنوان نابغه ذبيانى خواهد آمد.

اشعرى ابو جعفر احمد بن عيسى-

بن عبد اللّه بن سعد بن مالك بن احوص بن مالك، اشعرى، از اولاد جماهر بن اشعر ميباشد كه عدالت و وثاقت و جلالت وى مسلّم فقها و علماى رجال و شيخ اهل قم و بزرگ و رئيس ايشان بود و سلطان قم در امور ملكى آن بلده بدو رجوع مى‌نموده است. فيض حضور حضرت رضا حضرت جواد و حضرت هادى و حضرت عسكرى عليهم السلام را درك كرده و كتاب الاظلة و التوحيد، فضائل العرب، فضل المنى و المتعة و ناسخ و منسوخ از تأليفات او است. (كتب رجاليه)

اشعرى ابو القاسم سعد بن عبد اللّه بن ابى-

خلف اشعرى قمى، از اعيان و وجوه شيعه و موصوف به شيخ الطّائفة ميباشد. فيض حضور حضرت عسكرى عليه السلام را درك نموده و از اشعرى، محمد بن احمد مذكور در زير و احمد بن محمد بن خالد برقى متوفى در 274 يا 280 ه روايت كرده است. ابن الوليد محمد بن حسن كه شرح حالش خواهد آمد از وى روايت ميكند. تأليفات او:

1- احتجاج الشيعة على زيد بن ثابت فى الفرايض 2- الاستطاعة 3- الامامة 4- بصائر الدرجات فى المناقب 5- الرحمة (كتب رجاليه)

اشعرى ابو موسى عبد اللّه بن قيس-

صحابى، كه در عهد سعادت حضرت رسالت (ص) به حكومت زبيد و عدن و سواحل يمن و در زمان عمر و عثمان بحكومت بصره و كوفه و يمن نامزد و منصوب شد و در عهد خلافت حضرت امير المؤمنين ع نيز در كوفه عامل آن حضرت بود و مردمان را از كمك كردن بآن حضرت‌

[1]- اشعر- كوهى است، بين مكه و مدينه، يا شام و مدينه و در زبان عرب بمعنى «شاعرتر» بوده و كسى را نيز گويند كه موى بدن يا سرش بيشتر از ديگران باشد و گويا بيكى از اين دو جهت پدر قبيله‌اى از يمن را نيز اشعر مى‌گفته‌اند. اشعر لقب على بن اسمعيل نيز هست كه بهمين صفت بوده و در زير بعنوان اشعرى ابو الحسن مذكور است و در اصطلاح رجالى بفرموده وافى لقب جعفر بن محمد از روات حديث ميباشد كه شرح حالش در كتب رجاليه مندرج است.