2-1-3-1- با بررسي يافته‌هاي ديني و آموزه‌هاي شرعي در حوزه‌هاي مختلف توصيفي و ارزشي، اعم از معارف، اخلاقيات، تکليفيات و غيره ردپايي از روش زندگي اجتماعي بشر و مديريت و برنامه‌ريزي توسعه‌ي جامعه يافت نمي‌شود؛ بنابراين، با نگرش درون‌ديني نيز نمي‌توان ترسيم زندگي و نظام معيشتي را به دين واگذار کرد.

مهندس بازرگان در تبيين اين دليل مي‌نويسد:

آنچه در هيچ يک از سرفصل‌ها يا سوره‌ها و جاهاي ديگر ديده نمي‌شود، اين است که گفته شده باشد آن (قرآن) را فرستاديم تا به شما درس حکومت، اقتصاد، مديريت و يا اصلاح امور زندگي، دنيا و اجتماع را بدهد. [2]

اين استدلال نيز ناتمام است؛ زيرا استقراي بازرگان در اين مساله ناقص است؛ چون اگر وي به آيات مختلف قرآن در باب مسائل اقتصادي، سياسي، اجتماعي، قضايي و جزايي مراجعه مي‌کرد؛ به اين داوري دست نمي‌زد؛ علاوه بر اين که پيش فرض غلط مرحوم بازرگان اين است که قرآن تنها منبع دين است در حالي که روايات و سنت پيشوايان دين نيز بخش مهمي از شريعت را به عهده‌ دارند و آن هم بيانگر احکام اجتماعي دين است. [3]