شايان ذکر است که تعليم و تربيت انسان بايد در هر دو جهت مادي و روحي و به طور هماهنگ پيش برود. البته اصالت از آن روح و بُعد معنوي انسان است و جسم همواره ابزار روح است؛ در عين حال، بايد از افراط و تفريط در پرداختن به جسم تنها و يا روح تنها- که موجب اختلالات جسماني و ناهنجاري‌هاي رواني مي‌شود- پرهيز کرد. بايد هم در حفظ سلامتي و نيرومندي جسم، به عنوان ابزاري نيرومند و مرکبي راهوار، و هم در تزکيه و پرورش روح کوشيد. وَ لَقَدْ مَکَّنّاکُمْ فِي الْاَرْضِ وَ جَعَلْنَا لَکُمْ فِيهَا مَعَايشَ قَلِيلاً مَا تَشْکُرُون [4]؛ در زمين جايگاهتان داديم و راه‌هاي معيشت شما را در آن قرار داديم و چه اندک سپاس مي‌گزاريد. وَ الْاَرْضَ مَدَدْنَاهَا وَ اَلْقَينَا فِيهَا رَوَاسِي وَ اَنبَتْنَا فِيهَا مِن کُلِّ شَيءٍ مَوْزُونٍ وَ جَعَلْنَا لَکُم فِيهَا مَعَايشَ وَ مَن لَّسْتُمْ لَهُ بِرَازِقِينَ [5]؛ و زمين را گسترديم و در آن کوه‌هاي