مشکل عمده‌ي مکاتب روان‌شناسي اين است که انسان را تنها از زاويه‌ي رفتارها و واکنش‌هاي انعکاسي و نيازهاي مادي مورد مطالعه قرار مي‌دهند، در حالي که منشا رفتار و اعمال انسان واکنش‌هاي دروني اوست که از حوزه‌ي تجربه بيرون است.

2. به نظر نگارنده، اسلام در باب تربيت به مباحث فراواني پرداخته است، گر چه دامنه‌ي تربيت و رشد جسماني و روحي، و مادي و معنوي انسان آن قدر وسيع است که نمي‌توان ادعا کرد که اسلام به تمام نيازهاي مادي و معنوي انسان و آباد کردن دنيا و آخرت او پرداخته است. البته منظور از اسلام، متون ديني اسلام است؛ يعني نمي‌توان چنين گفت که تمام مسائل مربوط به رشد و توسعه‌ي ابعاد مختلف انسان از قرآن و روايات استفاده مي‌شود؛ ولي بدون شک از آن جهت که موضوع تعليم و تربيت، وجود آدمي و هدف آن، پرورش استعدادها و نيروهاي انسان در جهت کمال و دوري از مسير انحطاط است، با اسلام که موضوع و محور اصلي‌اش هدايت انسان‌هاست ارتباط محکمي پيدا مي‌کند به عبارت ديگر هدف نهايي اسلام، هدايت انسان‌هاست و آن چه در راستاي اين هدف باشد و به عنوان ابزار تحقق بخش آن مطرح باشد در متون ديني اسلام بيان شده است، طبعاً آن مقدار از مسايل مربوط به تعليم و تربيت که در رشد انسان آن هم در جهت هدايت انسان باشد در قرآن و روايات بازگو شده است.

اسلام به تعليم و تربيت اهميت فراوان داده تا آنجا که هدف بعثت انبيا را تزکيه و تعليم معرفي کرده است و مي‌فرمايد: هُوَ الَّذِي بَعَثَ فِي الْاُمِّينَ رَسُولاً مِنْهُمْ يتْلُوا عَلَيهِمْ آياتِهِ وَ يزَکِّيهِمْ وَ يعَلِّمُهُمُ الْکِتَابَ وَ الْحِکْمَهَ [1]؛ او کسي است که در ميان جمعيت درس نخوانده، رسولي از خودشان برانگيخت که آياتش را بر آن‌ها مي‌خواند و آن‌ها را تزکيه مي‌کند و با آنان کتاب (قرآن) و حکمت مي‌آموزد. خاتميت و جهان‌شمولي دين اسلام بر اهميت اين مطلب مي‌افزايد.