في القيامة، قال اللَّه تعالى: (وَ الْوَزْنُ يَوْمَئِذٍ الْحَقُّ). فاذا اعتدل معناك بدعواك، ثبت لك الصّدق، و ادنى حدّ الصّدق ان لا يخالف اللّسان القلب و لا القلب اللّسان، و مثل الصّادق الموصوف بما ذكرنا، كمثل النّازع روحه، ان لم تنزع فما ذا يصنع.

؟!. شرح‌

قال الصّادق عليه السّلام‌: الصّدق نور متشعشع في عالمه، كالشّمس يستضي‌ء بها كلّ شي‌ء بمعناه، من غير نقصان يقع على معناه‌

حضرت امام صادق عليه السّلام مى‌فرمايد كه: صدق و راستى، صفتى است در غايت نورانيّت و جلا در عالم خود كه عالم معقول است و از غايت نورانيّت و جلائى كه دارد، سرايت مى‌كند نور او به ساير قوا و مشاعر و ايشان را نيز از افعال رديّه و اعمال كريهه باز مى‌دارد. مثل آنكه چشم را از ديدن ناملايم، و سمع را از شنيدن نامناسب، و همچنين ساير قوا و اعضا را از ارتكاب خلاف شرع مانع مى‌شود.

از يكى از اكابر مشهور است كه، كسى از او سؤال كرد كه: مرا وعظى و پندى ده كه سبب نجات من باشد در قيامت. فرمود كه: ملازم صدق باش و دست از صدق و راستى بر مدار و از رذيله كذب و دروغ، محترز باش. سائل هر چند گفت كه:

وعظ را زياد كن، در جواب او مى‌گفت: به آنچه گفتم عمل كن كه مشتمل است بر همه مواعظ. سائل مى‌گويد: چنان بود كه او مى‌گفت، و هر كار ناملايمى كه خواستم به عمل آرم او را منافى صدق يافته، از او احتراز مى‌نمودم.

و ديگر مى‌فرمايد كه: صدق در عالم معقول، مانند آفتاب است در عالم محسوس. چنان كه آفتاب اجسام كثيفه را ظاهر مى‌كند و نور مى‌بخشد، صدق و راستى هم ساير قوى و حواسّ را نورانى مى‌كند و جلا مى‌دهد و ايشان را از افعال و اعمال ناملايم و نامشروع باز مى‌دارد، چنان كه دانستى. و چنان كه به طلوع آفتاب كلّ اجسام كثيفه، قبول نور مى‌كنند و منوّر مى‌شوند و در نور آفتاب به استضائت‌