1/ 26 بدان كه اسم صمد داراى دو معنى است: يكى به اعتبار اينكه
صمد كسى است كه تو خالى نيست [و تو پر است]، و ديگرى به معنى قصد و
پناهندگى است. و در اينجا معنى قصد و پناهندگى است(1)، و علت آن اينكه:
حكم نبوت خالد با قومش در عالم حس- به واسطه مخالفتشان با او- ظاهر
نگشت، لذا آنان را سفارش نمود كه يك سال پس از مرگش به سر قبر او روند و
چون گله گوسفندى از آن جا گذر كرد و در آن دراز گوشى دم بريده بود، از قبرش
پديدار مىشود و به آن چه كه حق تعالى خواسته و در آن چه كه بر آن
آگاهىاش داده، ايشان را خبر خواهد داد. فرزندانش اين امكان را به قومش
ندادند [و نگذاردند] لذا احكام نبوتش ظاهر نگشت. بنا بر اين نبوتش- همان
گونه كه شيخ ما، كه خداوند از وى خشنود باد، اشاره بدان دارد- برزخى است و
داستان مفصل آن در حديث و اخبار بيان شده. و چون احكام نبوتش در
(1). چون شيخ- رضى الله عنه- اين حكمت را به نام حكمت صمدى در كلمه خالدى ناميده است.