با قبول سه اصل فوق ، مسال مربوط به معرفت و شناخت و سؤالاتي که در حوزه اين مهم موجود است ، ظهور مي نمايد ؛ مانند « آيا انديشه انسان راه به واقع مي برد ؟ » در برابر اين سؤال پاسخ هاي متعددي تصوير مي شود که از جمله آن ، پاسخ شکاکانه برخي است که در وصول به واقع ترديد کرده و راه خروج از ترديد را نيز انکار مي نمايند يا آن که براي خروج از آن ، در حيرت باقي مي مانند . بعضي ديگر هم معرفت يقيني نسبت به واقع را ممکن دانسته و در برابر پرسش هاي ديگري نسبت به آن معرفت قرار مي گيرند .

قضاياي سه گانه ياد شده از نوع قضاياي فلسفي و هستي شناختي هستند ، ليکن شک و ترديد درباره آن ها مسئله علم و معرفت را به عنوان يک مسئله و پرسش از بين مي برد ؛ يعني شروع پرسش با اذعان به اين سه قضيه همراه است و کسي که با حفظ پرسش هاي معرفتي در اين قضايا ترديد مي نمايد ، بين پرسش و غير پرسش امتيازي نمي گذارد و سؤال و عدم سؤال براي او تفاوتي ندارد ، چنان که پاسخ و عدم پاسخ نيز براي او نمي تواند فرقي داشته باشد .

پس کسي که از معرفت سؤال مي کند يا از ترديد و شک خبر مي دهد ، از مبادي تصديقي و تصوري چندي بهره مي برد ؛ مانند تصور واقعيت ، انديشه هستي و تصديق به واقعيت و انديشه خود .

همان گونه که برخي مبادي فلسفي فرصت بحث يا گفت و گو پيرامون معرفت و شناخت را پديد مي آورد ، برخي ديدگاه هاي هستي شناختي نيز راه اذعان به معرفت و خروج از ترديد و شک را هموار مي سازد ، چنان که انکار آن مبادي به انکار معرفت يقيني نسبت به واقعيت منجر مي شود .