شرّي در جهان مطرح است ، حتماً با نظم خاص و انسجام مخصوص صورت مي پذيرد ، چون آسيب رساني ، نظير آسيب زدايي ، طبق قواعد خاص و هماهنگي ويژه است .

ربط وجودي که به همراه خود نظم را محقق مي سازد ، سه قسم است ، زيرا ربط وجود ، فقط در مدار علت و معلول است و اموري که با هم پيوند علّي و معلولي ندارند ، هيچ گونه نظمي نسبت به هم نخواهند داشت و ربط علت و معلول از سه حال بيرون نيست ؛ ربط و نظم علت فاعلي ، ربط و نظم علت غايي ، ربط و نظم علت قوامي ( داخلي ) .

نظم قسم نخست که ربط علت فاعلي با معلول است ، لزوم سنخيت خاص هر فعل با فاعل است ؛ ( کلّ يعمل على شاکلته )[1]، و گرنه هر اثر از هر مؤثّري متوقع خواهد بود و هر مؤثري توان تأثير هر اثري را خواهد داشت و اين امر مَريج ، مساوي با تصادف و انکار قانون عليت و معلوليت است .

قسم دوم نظم که ربط علت غايي با معلول است ، لزوم ربط تکاملي مخصوص هر موجود غير واجب با هدف معين است ، و گرنه هر چيزي به هر سمتي گرايش خواهد داشت و پايان و معاد هر موجودي ، هر چيز ديگري خواهد بود و اين ناهماهنگي غايي ، نظير ناهماهنگي فاعلي موجب هرج و مرج است .

قسم سوم که ربط داخلي اجزاي يک شيء است ، مخصوص چيزي است که داراي ماده و صورت ، جنس و فصل يا عناصر و ذرّات متعدد باشد و چيزي که بسيط خارجي است ، نظم داخلي به لحاظ خارج براي او متصوّر نيست ؛ گر چه نظم داخلي به لحاظ ذهن ، در اثر ترکيب از جنس ، فصل و مانند آن ، براي او معقول است و چيزي که بسيط ذهني است ، همان طور که نظم داخلي به لحاظ خارج براي