زيرا مفهوم هستي مطلق و وجود ، از آن جهت که وجود است ، به حمل اوّلي عدم را نمي پذيرد و واجب حقيقتي است که به حمل شايع استحاله عدم دارد ، پس مدار حمل در صغرا و کبرا واحد نبوده و حد وسط در استدلال تکرار نمي شود و قياس نا تمام است .

مصداق داشتن هستي مطلق بر اموري متوقف است که در مراتبي چند بايد طي شوند و اين چند امر در مورد مصداقِ کامل ترين مفهومي که تصور مي شود هم صادق است ؛ البته به شرط اينکه کامل ترين تصور ، همان مفهوم وجود و هستي مطلق و نا محدود باشد ، چنان که برهان آنسلم بر تضمن تصور کمال مطلق نسبت به معناي وجود و هستي استوار است .

در اوّلين مرتبه ، بايد اعتباري بودن ماهيّت و اصالت وجود اثبات شود ، زيرا کساني که به اصالت ماهيت قائل هستند ، واقعيت خارج را چيزي جز ماهيات متعدد و متکثّر نمي دانند و وجود و هستي در نزد اين گروه ، يک مفهوم انتزاعي ذهني است که از ماهيات محقّقه انتزاع شده و با تجريد ذهن ، به صورت مفهومي مطلق در مي آيد.

در مرتبه دوم ، بايد کثرت تبايني وجود نفي شود ، زيرا در صورت قبول اصالت وجود و قول به کثرت تبايني ، وجودات خارجي حقايق متکثره مباين با يک ديگر هستند ؛ در اين حال ، هر يک از آن ها به قيود و حدود مختص به خود محدود بوده و