امام رضا سلام الله عليه هنگام غذا ميل كردن , وقتى سفره گسترده مى شد و غذاها را روى سفره قرار مى دادند , قبل از غذا خوردن يك ظرف خالى طلب مى كردند و از بهترين غذاهاى آن سفره قبل از غذا خوردن در آن ظرف مى ريختند و براى مستمندان مى فرستادند و اين آيات را مى خواندند : فلا اقتحم العقبه , و ما ادريك ما العقبه [20] يعنى مردم چرا از اين عقبه و گردنه ها بالا نمى روند , چرا در سرزمين دشت و هموار و مساعد و ملايم راه مى روند ؟ در دامنه كوه كه زمين هموار است راه رفتن آسان است و لكن انسان جايى را نمى بيند . بالاى كوه رفتن كه ديد انسان را وسيع مى كند هنر است . فرمود : چرا اينها بالاى كوه نمى روند ؟ چرا اينها غذاهاى نخورده را نمى دهند , غذاهاى خورده را مى دهند ؟ اين لباسهاى مانده و مندرس را دادن كه صراط مستقيم نيست , اين كه اقتحام عقبه نيست , از گردنه ها گذشتن نيست . اين آيه ما را تشويق مى كند كه چرا از كوه بالا نمى رويد , چرا هميشه در دامنه كوه هستيد , چرا همتهاى بلند نداريد , چرا سعى نمى كنيد كه از اين گردنه ها و كتلها بگذريد , از اين گردنه هاى صعب العبور ؟ وگرنه غذاهاى مانده و لباسهاى مندرس را به اين و آن دادن كار سهلى است , و اين كار را خداى سبحان دوست ندارد .

اگر مى بينيم كه دلها متوجه يك مقام اند , اين را مقلب القلوب متوجه كرده است . و اين راه هم براى ديگران باز است , براى همه ما باز است و لو به مقدار مسيرمان . لذا فرمودند : هيچ بنده مؤمن نيست كه در نماز قلبش را متوجه خداوند سبحان كند , مگر آنكه خدا قلوب مؤمنين را متوجه او مى كند , گذشته از آن كه او را به بهشت متنعم و برخوردار خواهد كرد . اين خير دنيا و آخرت است .