اگر كسى در دنيا رسوا بشود بالاخره مى تواند به يك جائى پناهنده بشود كه آبرويش محفوظ باشد جائى برود و مثلا پشت ديوار و درختان و يا به دشت و دره و يا دامنه كوهى متوارى بشود كه كسى او را نبيند , اما فردا كه پيشگاه حقيقت پديدار شود , ديگر مفر و دره و كوهى نيست .

در قرآن كريم آمده است كه از پيامبر سؤال مى كنند : خداوند اين كوهها را در قيامت چه مى كند : يسئلونك عن الجبال , فقل ينسفها ربى نسفا فيذرها قاعا صفصفا لا ترى فيها عوجا و لا امتا [26] . پيامبر بگو كوهى نمى ماند . همه كوهها كوبيده مى شود و سرزمين قيامت صاف و دره و كوه و تل و تپه اى ندارد , درخت و ديوارى ندارد تا شرمنده خود را آنجا پنهان كند . چشم اهل محشر هم حدت دارد و تيز است و هر جا را بخواهند ببينند مى بينند : فبصرك اليوم حديد [27] و اين انسان است در برابر چشم انداز وسيع . كجا انسان شرمنده مى تواند خودش را پنهان كند . چگونه انسان عمرى به بدگوئى زندگى كرد و الان سرپوش برداشته شد مى تواند به خودش اجازه بدهد كه در بين ديگران بسر ببرد . مهم ترين خطر همان بى آبروئى است . وقتى خدا پيامبر و مؤمنين را مى ستايد , مى فرمايد : اينها كسانى هستند كه آبرويشان در قيامت محفوظ است : يوم لا يخزى الله النبى و الذين . . . [28] روز قيامت روزى است كه خدا آبروى پيامبر و پيروانش را حفظ مى كند . معلوم مى شود كه خيلى خطر است . وقتى خدا مى خواهد جريان عظمت پيامبر را تبيين كند , مى فرمايد در آن روز آبروى پيامبر و پيروانش محفوظ است , و الا ديگران آبرويشان رفته است . چون آنچه كه ما در بيرون داريم آيا در درون هم همانطوريم , يا چون به خلوت مى رويم آن كار ديگر مى كنيم ؟ كداميك از ما