نخوانده است , نمازى نيست كه او را بالا ببرد , چون خود اين نماز بالا نمى رود .
يك وقت هم نماز خوانده كه در نماز جز ياد حق چيزى در حرم قلب او راه پيدا
نكرد , اين نماز است كه بالا مى رود و او را هم بالا مى برد , اين هم صحيح است و
هم مقبول . براى اين كه ما در نماز به اين سر برسيم بايد بيرون نماز را مواظب
باشيم . در بيرون نماز اگر چشم و گوش را مهار كرديم , در درون نماز راحت
هستيم . اگر مواظب غذا و حركات و ادراكاتمان بوديم , آنگاه در درون نماز
راحت هستيم . اين كه مى بينيم ما در نماز آرام نيستيم , براى آن است كه در
بيرون براى خود دشمن تراشيديم , در بيرون نماز كارهاى ناحساب انجام داديم در
هنگام نماز كه دست ما بسته است دشمن حمله مى كند . آنچه كه ما شنيديم و گفتيم
و رفتيم و آمديم همه و همه ذخيره مى شود و در موقع نماز به انسان حمله مى كند , در
حال روزه و جهاد و حج به انسان حمله مى كند . ما اگر دشمنى براى خود نتراشيده
باشيم و بيرون نماز را مواظب باشيم , در درون نماز كسى كارى به ما ندارد و همه
حواسمان جمع است , هم لذت مى بريم و هم اگر حواس ما جمع بود بسمت خدا رو
كرده ايم و لطف خدا هم بسمت ما متوجه مى شود . آنها كه به اسرار عبادت رسيدند
, يعنى اهل بيت عصمت و طهارت , عبادتهايشان عصاره اى از همين معارف است .
به ما گفته اند اگر خواستيد ببينيد پيش خدا محترم هستيد يا نه , ببينيد خدا
در قلب شما چقدر حرمت دارد [5] . اين دل چه حقيقتى است كه مى تواند ميزان
بين عبد و مولى باشد ؟ اين قلب چه ترازوى عجيبى است كه مى تواند انسان را آگاه
كند كه پيش خدا عزيز است يا نه ؟ بعضى خودشان و قلبشان را گم كرده اند . آنكه
نمى شناسد كجائى است و براى چه آمده است , خودش را گم كرده است . يك انسان
كامل بنام امام معصوم عليه السلام لازم است كه به ما بگويد تو اين هستى , اين
توئى توست . اگر انسان در جاى خود نبود , معلوم
[5]قال النبى ( ص ) :
من احب ان يعلم ماله عندالله عزوجل فلينظر مالله عزوجل عنده . فان الله تعالى
ينزل العبد حيث انزله العبد من نفسه
. مجموعه ورام , ابن ابى فراس , ص 230 , محاسن , برقى .